Ben kendimi Cesur Yeni Dünya’ya daha yakın buluyorum. Bence Orwell değil, Huxley tahmin etti.
Zorla değil, seve seve ırzına geçiyorlar
insanların. Herkes mutlu neredeyse. Gittikçe “kendimle” diğerleri arasındaki uçurumun
açıldığını hissediyorum. Nasıl
delirmiyor insan di mi? Valla mucize.
Sümela’ya teleferik yapacaklarmış. Yürüyen merdiven de yakışır ya, onu
düşünememişler.
Zaten her şey boktan
diyeceğim aklıma rahmetli Neyzen Tevfik geldi:
Ben sana bok demem,
Boklar duyar ar eder.
Bir zerren düşse boka,
Onu da mundar eder.
Tanrı senin hamurunu
Necasetle yoğurmuş,
Anan seni s.ç.r iken
Yanlışlıkla doğurmuş.
Umutlansam mı? Yani
değişen bir şey yok. Dünya aynı
dünya. Hep böyle boktanmış. Bi şekilde ayakta kalıyor. Zaten ne medeniyetler gelmiş geçmiş. Biz kendimizinkini baki sanmakla salaklık
etmiyor muyuz? Demek ki bu insanlık insan
olmaycak. Ama sorun şu: Nüfus arttı. Çok fazlalaştılar.